Gisteravond waren alle ogen weer eens gericht op de Verenigde Staten. Mocht je het om een of andere reden gemist hebben: extreemrechtse terroristen hebben het Capitool bestormd, overgenomen en vernield. Dit onder toezicht van de politie, die tevens zelf de hekken voor de menigte opende en rustig toekeken hoe dit allemaal gebeurde. En ja, ik noem het terroristen, want het is tijd dat het beestje bij de naam genoemd wordt.
ter·ro·ris·me (het; o)1 het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur.
Dit is, volgens de dikke van Dale, de definitie van terrorisme. Een terrorist is iemand die zich schuldig maakt aan terrorisme. En om te voorkomen dat er iets aan deze omschrijving onduidelijk is: de daden van terreur zijn bedoeld om angst te zaaien onder het publiek, uit politieke beweegredenen.
Nu nogmaals op een rijtje wat er gister is gebeurd in Washington:
– Een groep mensen die zich identificeren als aanhangers van Donald Trump, zijn bewapend het Capitool bestormd. Het Capitool is het gebouw waar de belangrijkste personen uit de politiek zich verzamelen en vergaderen.
– De reden dat de groep besloot het Capitool in te dringen, was het feit dat democraten het grote deel van de politieke macht in Amerika verkregen. Hier waren de zogeheten ‘Trump aanhangers’ het absoluut niet mee eens; ze wilden met man, macht en wapens angst opwekken en republikeinse macht afdwingen.
– Tijdens deze aanval was onder andere vicepresident Mike Pence in het gebouw.
– De politie was aanwezig, maar zag geen reden om hardhandig in te grijpen. Sterker nog: de agenten openden niet alleen de hekken voor de bewapende mensen, maar maakte selfies met de desbetreffende personen en gaven aan dat ‘ze gewoon hun ding moesten doen’.
Ik denk dat we wel veilig kunnen stellen dat de aanval op het Capitool feitelijk gezien onder terrorisme valt en dat de Trump aanhangers terroristen te noemen zijn. Nu is mijn vraag: why in the actual tarnation pakt de media dit niet op als een terroristische aanslag?
Het antwoord: wit privilege. Deze gebeurtenis heeft zó ontzettend zichtbaar gemaakt dat we wereldwijd in een maatschappij leven die aangepast is op de witte mens. Alle mensen van kleur die dit lezen denken vast: ‘faka, dit wisten we toch allang?’. Ja, dat wisten wij. Omdat wij er al dan niet dagelijks mee te dealen hebben en continu zien hoe onze witte medemens wegkomen met uitspraken, handelingen en idioterie waar mensen van kleur niet zomaar mee weg zullen komen. Echter, we moeten ons niet vergissen in het feit dat het overgrote (witte) deel van Nederland zich nog steeds niet beseft dat het leven een stukje makkelijker en veiliger voor je gemaakt is als je een lichte huidskleur hebt.
Nog iets waar ik pijnlijk aan herinnerd werd is de normalisatie, veelal door de media, van geweld richting mensen van kleur. Er zijn tijdens de aanval van gisteren vier (witte) doden gevallen en opvallend genoeg zijn daar nergens beelden van te vinden op social media. Dit, terwijl alles continu live gefilmd werd. Alles. We zien zelfs een zwarte beveiliger die opgejaagd wordt en vreest voor zijn leven. Ook rondom de Black Lives Matter protesten werden er continu beelden geplaatst van mensen van kleur die keihard aangepakt werden door de politie, soms met de dood als gevolg. Maar witte pijn krijgen we niet te zien, want dat is natuurlijk onaanvaardbaar.
Over de aanslag op het Capitool is bijna niks meer te zeggen wat niet al op social media gezegd is. Onder andere Massih Hutak, Clarice Gargard en Seada Nourhussen wezen erop dat we niet de fout in moeten gaan door te denken dat dit alleen in Amerikkka gebeurt en dat het in Nederland allemaal niet zo extreem is. Inderdaad, want laten we niet vergeten dat enkele weken geleden in Maastricht honderden extremisten zich hadden verzameld om een handjevol vredige Kick Out Zwarte Piet demonstranten te bekogelen met onder andere vuurwerk. En laten we de antisemitische berichten van de FvD niet vergeten. En laten we Geert Wilders niet vergeten. Laten we niet vergeten, dat Nederland er handje van heeft om met de vinger naar een ander te wijzen en alleen te kijken wat de rest van de wereld fout doet. Laten we niet vergeten dat Nederland en de Verenigde Staten in best wat opzichten toch op elkaar lijken.
De vergelijking die ik maak tussen Nederland en Amerika komt niet uit het niets. Op CNN was vannacht een verslaggever te zien die berichtgeving van andere landen oplas over wat er aan de hand was in de Verenigde Staten. Zij zei, en I kid you not, het volgende: ‘This is exactly the kind of language that we’re used to reading in an U.S. press release to American citizens who might be in a city in the Middle East during a crisis or a riot of this nature. It is astonishing to see this sort of language being used by a country like Turkey warning its citizens of the dangers of walking around in the United States capitol’. De gedachtegang van deze verslaggever, komt voor mij overeen met de gedachtegang van Nederland: het niet kunnen inzien van eigen gebreken.
Ondanks dat het lichtpuntje van dit alles is dat de hele wereld is blootgesteld aan problematisch wit privilege, heeft het voor mij ook iets anders zichtbaar gemaakt. Ineens zag ik de weg die we nog moeten bewandelen om ervoor te zorgen dat iedereen dezelfde fundamentele mensenrechten heeft, ongeacht huidskleur, geaardheid, geslacht of wat dan ook. En het einde van de weg? Die is anno 2021 nog steeds niet in zicht.
